جینکو

درخت جینکو تنها جنس و گونه گیاهی بازمانده از تیره جینکو می باشد. قدمت فسیل های یافت شده از برگ و تنه درخت جینکو به اوایل دوران ژوراسیک یعنی 190 میلیون سال پیش باز می گردد.

به طوری که، قدیمی ترین فسیل این درخت از یک منطقه که در حال حاضر قسمت آسیایی اتحاد جماهیر شوروی سابق می باشد. آثار به جا مانده از درخت جینکو نشان می دهد که این درخت از دوره پرمین (200 تا 225 میلیون سال پیش) یعنی زمانی که داینوسورها وجود داشته اند نیز موجود بوده است و پراکنش آن در دوره ژوراسیک به اوج خود رسیده و برگ این گیاه از آن زمان تاکنون بدون تغییر مانده است. در آن زمان گونه های جینکو، در مناطق مالی کره زمین به دلیل دارا بودن اقلیم نه چندان سرد پراکنده بودند. طی دوران اولیگوسن، هنگامی که آب و هوای طمین سرد شد، گونه های این درخت به سمت مناطق جوبی گستر یافتند. از این رو محل های پیدایش فسیل این گیاه به سرعت کاهش یافت تا اینکه نزدیک به هفت میلیون سال پیش، جینکو از شمار فسیل های منطقه آمریکای شمالی حذف شد.

دانشمندان چنین تصور می کردند که این گیاه منقرض شده است و لیکن این درخت در اثر حوادث و وقایع ناشناخته ای تا به امروز زنده مانده است.

درخت جینکو در ژاپن ایکو و میوه آن جینان نامیده شده و مظهر دیرپایی و عمر طولانی است. این درخت در آئین بودا یک درخت مقدس به شمار می آمده و اغلب نزدیک معابد کاشته می شده است. این گیاه توسط راهبان بودایی در اطراف صومعه هایی که در کوهها بوده، کشت می شده از این رو، راهبان نقش مهمی را در حفظ این درخت داشته اند.

شاید به همین دلیل درختان بسیار مسن امروزی در باغهای قدیمی متعلق به معابد، مکانهای مقدس زیارتگاهی و قلعه ها و کاخهای قدیمی مشاهده می شوند. ابتدا تصور می شد این گیاه منقرض شده است تا اینکه اواسط دهه 1700 در چین یافت شد. چارلز داروین این درخت را یک فسیل زنده نامید. اولین تعریف و نامگذاری این گیاه در سال 1771 توسط لینه انجام شد. در سال 1895 یک گیاه شناس ژاپنی بنام هیراس متوجه شد که تخمک های این گیاه توسط اسپرم متحرک بارور شده و عمل لقاح توسط لوله هایی مشابه لوله های گرده انجام می گیرد. این نوع تلقیح، با ساختار تلقیح دیگر مخروطیان و گیاهان گلدار متفاوت است. چرا که، مخروطیان و گیاهان گلدار، اندامهای غیر متحرک دارند، در حالی که اسپرم های متحرک تنها در گیاهان پست تر مانند خزه ها و سیکادها مشاهده می شوند. این کشف منحصر به فرد بودن درخت جینکو را نشان می دهد.

در خت جینکو هزاران سال زندگی می کند. عمر طولانی این درخت را به سرسختی و مقاومت ژنتیکی آن نسبت می دهند. جینکو در شهرهای آلوده به عنوان یک درخت مقاوم شناخته می شود. این گیاه در جایی که دیگر درختان به تدریج از بین می روند، رشد کرده و مقاومت بسیار خوبی نسبت به آلودگی ناشی از اکسید گوگرد و حتی مواد رادیواکتیو از خود نشان می دهد. درخت جینکو اولین درختی بود که پس از بمباران اتمی هیروشیما توسط امریکا، شکوفه کرد.

محققان علت این امر را مقاومت در برابر عوامل موتاژن می دانند. این گیاه همچنین به طور استثنایی به بسیاری از آفات و بیماریها مقاومت نشان می دهد. پوست و برگهای جینکو حاوی موادی است که این درخت را در برابر آتش سوزی مقاوم می کند.

در حال حاضر تقریبا تمام درختان جینکو کشت شده اند و جمعیت های وحشی آن به جز در یک ناحیه محدود در میان کوهها در شرق چین به ندرت یافت می شوند. این درخت برای اولین بار در سال 1754 از چین به باغ گیاه شناسی اوترخت در هلند و سایر کشورهای اروپایی منتقل شد و پس از آن در در سال 1784 در باغ گیاه شناسی کیو در انگستان کشت و از آنجا به آمریکای شمالی منتقل شد.

جینکو در فرهنگ خاور دور درختی مقدس بوده و هزاران سال است که به عنوان یک گیاه دارویی شناخته شده و مورد استفاده قرار می گیرد. در طب سنتی چین و ژاپن نیز قدمت استفاده از بذور و برگهای این گیاه به هزاران سال قبل از باز می گردد. اولین بار شخصی بنام پن تیسائو چنگ در 2800 سال پیش از میلاد مسیح از جینکو به عنوان یک گیاه دارویی یاد کرده و در حدود 5000 سال پیش نیز برای اولین بار از جینکو برای درمان آسم، سرفه و همچنین به عنوان تسکین دهنده درد استفاده شده است. در یونان باستان نیز از این گیاه برای درمان زخم ها و ضایعات پوستی مانند کک و مک و زخم های سر استفاده می شده است.

یک طبیب چینی به نام لیون ون تایی در قرن شانزدهم، مجموعه ای را در رابطه با خواص درمانی این گیاه منتشر کرد.

در طی 30 سال گذشته تحقیقات بالینی گسترده ای بر روی اثر درمانی جینکو انجام گرفته است. در سال 1991، عصاره برگهای این گیاه در درمان بیماریهای روحی و روانی مورد استفاده قرار گرفت و به عنوان افزایش دهنده شادابی و تقویت روح انسان معرفی شد. در حال حاضر در اکثر فارماکوپه ها و مراجع علمی معتبر از برگها و دانه های جینکو به عنوان دارو یاد شده است. در صنایع مدرن دارویی کشورهای توسعه یافته از موثره برگهای این درخت داروهای متعددی (به شکل قرص، کپسول، شربت و ...) برای تقویت حافظه و پیشگیری از بیماری آلزلیمر و زوال عقل تهیه می شود. تاثیر مواد موثره برگهای جینکو در جلوگیری از تخریب رگها، معالجه بیماریهی مربوط به گردش خون و زنگ زدن گوش در  سنی بالا مورد تائید قرار گرفته است.

د رحال حاضر داروهای حاصل از این گیاه از پرفروش ترین داروهای اروپا و آمریکا محسوب می شود. به طوری که، فروش سالیانه آنها به 280 میلیون دلار می رسد.

سالانه، مقادیر 1500 تا 2000 تن برگ خشک این گیاه به ارزش 25 میلیون دلار جهت تولید دارو خرید و فروش می شود.

درخت جینکو در بسیاری از پارکها به عنوان یک گیاه زینتی کشت می شود.

این گیاه در چین، کره شمالی، کره جنوبی، ژاپن، جنوب فرانسه و آمریکا در سطوح وسیعی کشت می شود.

مشخصات گیاه شناسی

جینکو درختی دو پایه بوده و خزان دار بوده و رشد آن بسیار کند است. منشا این گیاه جنوب چین و شرق آسیا (کره و ژاپن) گزارش شده است.

ارتفاع این درخت به 40 متر می رسد. قطر تنه آن بین سه تا چهار متر است که با افزایش سن گیاه به 8 تا 10 متر می رسد. رنگ چوست درخت خاکستری روشن تا قهوه ای روشن است. گستردگی تاج این درخت در حدود چهار متر است و در درختان مسن به 8 تا 10 متر هم می رسد.

تاج درخت های جوان هرمی شکل با شاخه های رو به بالا بوده و از قابلیت رشد مرکزی برخوردار است. شاخه های جانبی به صورت مارپیچ و مورب روی تنه اصلی رشد می کنند. شکل درخت با افزایش سن از حالت هرمی خارج و کم و بیش گسترده می شود. درخت جینکو دو نوع شاخساره تولید می کند. شاخساره های بلند که دارای برگ های پهن همراه جوانه های جانبی هستند و شاخسار های کوتاه با برگ های خوشه ای که بدون میانگره بوده و فاقد جوانه های جانبی هستند.

شاخساره های بلند ساختار چوبی درخت را تشکیل داده و مسئول تولید نقاط رشد جدید روی درخت می باشند. در حالی که شاخساره های کوتاه وظیفه تولید برگ ها را به عهده دارند این شاخساره ها در شرایط اقلیمی و فیزیولوژیکی خاص به یکدیگر تبدیل می شوند. درخت جینکو در سن 25 تا 30 سالگی دارای ساختار زایشی می شود. درخت جینکو دارای برگ های ویژه بادبزنی شکل با یک یا چند لوب و رگ بندی دو شاخه ای مکرر بوده و دارای دمبرگ طویل می باشد. لبه برگ ها بر روی شاخساره های کوتاه و در محل قاعده شاخساره های بلند، کامل یا در تکه انتهایی دو قسمتی است، در حالی که برگ های قسمت های بالای شاخساره های بلند همیشه دارای لبه دو قسمتی بوده و با بریدگی عمیقی به دو لوب تقسیم شده اند (عبارت بی لوبا به همین علت است). طول برگ ها 8 تا 13 و عرض آنها 5 تا 8 سانتی متر است.

گل های نر به صورت خوشه ای سه تا شش تایی و به طور آویزان بر رو شاخه قرار  می گیرند. طول آنها 2/1 تا 2/2 سانتی متر بوده و دارای پرچم های منعددی است. دانه های گرده به شکل قایق با یک دهانه پهن و باز بوده و گرده افشانی آن توسط باد انجام می شود. مدت زمان گرده افشانی متفاوت و بستگی به شرایط اقلیمی محل رویش داشته و از اواسط زمستان تا اواسط بهار انجام می گیرد.

اندام های ماده به طول 1 تا 5/1 سانتی متر بر روی یک پایه به طول تقریبی 5 سانتی متر قرار گرفته و اغلب دو شاخه می باشند. هنگام گرده افشانی از انتهای تخمک ها مایع لزجی ترشح می شود که نقش موثری در جذب دانه های گرده که توسط باد جابجا می شوند، دارند.

مرحله نمو گامتوفیت نر در درون تخمک طی یک دوره سه تا پنج ماهه صورت می گیرد و با تولید یک جفت اسپرماتوزوئید به اوج خود می رسد. در زمان مناسب یکی از آنها رها شده و با حرکت به سمت سلول تخم (تخمک) رفته و آن را بارور می کند. عمل باروری در طول تابستان صورت می گیرد. مدتی پس از لقاح، رشد جنین آغاز شده و تخمک های بارور شده، میوه را تشکیل می دهند. میوه شفت مانند بوده و دارای یک پوشش خارجی آبدار و گوشتی به رنگ قهوه ای مایل به نارنجی است. که به حالت آویزان روی شاخه مشاهده می شوند.

لایه خارجی در میوه کاملا رسیده سبز رنگ یا مایل به ارغوانی می شود. میوه ها معمولا در فصل پاییز رسیده، از گیاه جدا شده و به اطراف پراکنده می شوند.

میانبر میوه های رسیده حاوی مقادیر زیادی اسید بوتانوئیک و اسید هگزانوئیک می باشد که سبب ایجاد بوی نامطبوع، متعفن و تهوع آور در میوه می گردند. به همین دلیل توصیه می شود برای کشت این گیاه در پارک ها و باغ ها از درختان نر که روی پایه بذری پیوند شده اند استفاده شود. میوه هایی که روی جاده ها و پیاده روها می افتند به علت لزج بودن می توانند سبب تصادف اتومبیل ها گردند. دانه های جینکو باریک و بیضی شکل به طول 5/2 تا 5/3 و ضخامت 6/1 تا 2/2 سانتی متر بوده و زرد رنگ می باشند. این گیاه دیپلوئید (4=n2) می باشد.

برگ ها و میوه های جینکو مواد شیمیایی متنوعی از جمله ترپن ها، فلاونوئید ها و اسید های آلی را ساخته و در خود ذخیره  می کنند. دو گروه ترپن ها و فلاونوئید های موجود در برگ های جینکو در صنایع دارویی از اهمیت فراوانی برخوردارند.

مهمترین ترکیب های ترپنی را دی ترپن لاکتون ها مانند جینکولیدهای آ، ب و ث ( به مقدار 04/0 تا 15/0) و سزکویی ترپن لاکتون ها، مانند بیلوبالید (به مقدار 02/0 درصد) تشکیل می دهند.

مقدار این مواد در برگ های درخت جینکو متفاوت و به شدت بستگی به مکان کشت و زمان برداشت آنها دارد.

تحقیقات نشان می دهد برگ ها در اواخر تابستان از بیشترین مقدار و در فصل بهار از کمترین مقدار ترپن ها برخوردار بوده و در فصل پاییز هنگامی که رنگ آنها زرد می شود فاقد ترکیب های ترپنی هستند.

فلاونوئیدها ترکیب های پلی فنلی با وزن مولکولی پائینی هستند. گلیکوزید فلاونولها از مهمترین ترکیب های فلاونوئیدی موجود در برگ های جینکو هستند و مقدار آنها بین 9/0 تا 2/1 درصد متفاوت است (3/0 درصد آن را روتین، 2/0 را ایزوکوئرسین و 3/0  درصد را کامفرول گلیکوزید ها تشکیل می دهد).

بی فلاون ها از دیگر فلاونوئیدهای موجود در برگ جینکو است که مقدار آنها 3/0 درصد است و مهممترین آنها را آمنتوفلاون (به مقدار 06/0 درصد)، بیلوبتین ( به مقدار 15/0 درصد)، جینکوتین (به مقدار 06/0 درصد) و سیادوپیتیسین تشکیل می دهند.

پروسیانیدین ها (به مقدار 10 درصد) نیز از دیگر اجزاء مواد موثره برگ جینکو هستند.

مقدار فلاونوئیدها در فصل پاییز هنگامی که برگ ها زرد می شوند به حداکثر می رسند.

تقیقات نشان می دهد از آنجا که ترکیب های ترپنوئیدی و فلاونوئیدی اثر یدیگر را تشدید می کنند لذا در ساخت دارو همواره باید 6 درصد ترپنوئید، 24 درصد فلاونوئید و 5 پی پی ام اسید آلی جینکول وجود داشته باشد. دانه های جینکو اوی مقادیر مناسبی اسیدهای آلی جینکول، بیلوبول و جینول می باشد.

نیازهای اکولوژیکی

تجزیه رسوب ها و بررسی گل و لای بر جای مانده از این گیاه در مکان هایی که فسیل جینکو (آمریکای شمالی و شمال اروپا) وجود داشته نشان می دهد این گیاه عمدتا در کنار جوی ها و اطراف سیل بندها رویش داشته است. علت این امرا را ویژگی های زیستی گیاه (مانند رشد کند، بلوغ زایشی دیر هنگام، بذر بزرگ و همچنین جنین بزرگ و دیر تکوین) دانسته و معتقدند این زیستگاه ها برای جینکو مناسب بوده است.

اگر چه جینکو به طور محدودی بین استان های آنهوا و ژیانک در کشور چین به صورت خودرو می روید، ولی در حال حاضر در اکثر نقاط جهان کشت می شود.

جینکو در هر نوع خاکی حتی خاک های تهی از مواد و عناصر غذایی می روید، ولی خاک های سبک شنی و لوم شنی مرطوب با ضخامت زیاد سطح الارض، خاک های مناسبی برای کشت این گیاه است. خاک های بسیار مرطوب برای کشت این گیاه مناسب نیست و شرایط غرقابی سبب خشک شدن آن می شود.

جینکو در طیق وسیعی از پی اچ خاک می روید ولی خاک های اسیدی با پی اچ 5 تا 5/5 و با زهکش مناسب برای جینکو توصیه می شود.

مناطق نیمه گرمسیری و معتدل برای رویش جینکو مناسب است. در تحقیقی نشان داده شده که سرمادهی سبب کاهش نیاز حرارتی گیاه گشته و منجر به رشد و نمو مناسب تر دانهال ها می گردد. در این تحقیق درختانی که سرمای کافی دریافت کرده بودند شاخسار های بزرگتری تولید کرده و ارتفاع کلی و قطر تنه آنها نیز افزایش یافت.

نیاز سرمایی گیاه برای رشد و نمو مناسب تر، 600   و 700 ساعت بر آورد شده است.

جینکو توانایی بسیار مناسبی در سازگاری خود با شرایط آب و هوایی مختلف دارد. ولی در مناطق معتدل با بارندگی سالانه 600 تا 1000 میلی متر و ارتفاع بیش از 1000 متر از سطح دریا سازگاری مناسب تری نشان می دهد. جینکو زمستان های سرد تا 25 – درجه سانتیگراد را به خوبی تمل می کند.

بعضی از محقیقین معتقدند که اگر چه جینکو به خشکی، گرما و آفتاب شدید، کم و بیش مقاوم است ولی در این مناطق از رشد و نمو مناسبی برخوردار نخواهد بود. نور و دمای مناسب در طول دوره گیاه سبب تولید سریع شاخساره ها و باز شدن جوانه های جانبی آنها و در نتیجه تسریع رویش گیاه می شود.

تکثیر گیاه

تکثیر گیاه به دو روش جنسی و رویشی (غیرجنسی) امکان پذیر است.

تکثیر جنسی: تکثیر جنسی درخت جینکو توسط بذر صورت می گیرد. بذرهای جینکو در فصل پاییز برداشت شده و با گذشت زمان از قوه نامیه آنها به شدت کاسته می شود. به طوری که، یک سال پس از برداشت، قوه نامیه آنها به شدت کاهش یافته و حتی به صفر نیز می رسد.

پوشش سخت بذر یکی از عوامل کاهش شدید قوه نامیه آن است. لذا قبل از کاشت بذر، باید با انجام تیمارهای مناسب قوه نامیه آنها را افزایش داد. این عمل در طبیعت که پراکنش بذر توسط حیوانات و پرندگان انجام می شود به صورت طبیعی انجام می گیرد.

در این صورت پوشش بذر پس از عبور سیستم گوارشی این موجودات نرم شده و بلافاصله پس از دفع آماده سبز شدن می گردد.

تیمارهای بذر عمدتا شامل سرمادهی (چینه سرمایی) و خراش دهی می باشند.

تیمار سرمادهی: پوشش گوشتی بذور جمع آوری شده را با غوطه ور سازی در آب گرم، له کرده و پس از چند بار شستن و آبکشی، آنها را از میوه جدا می نمایند. سپس، آنها را به همراه خاکی مخلوط از پیت ماس (به مقدار 80 درصد) و ماسه (به مقدار 20 درصد) در درون کیسه های پلی اتیلنی ریخته و پس از مرطوب کردن آنها در کیسه را بسته و به مدت دو ماه در دمای 3 تا 5 درجه سانتی گراد قرار می دهند. به جای پیت ماس و ماسه می توان از مخلوط پرلیت، ورمی کولیت، حوله مرطوب و یا از خزه اسفاگنوم استفاده کرد.پس از تیمار سرمادهی، بذرها را باید در عمق 5/2 سانتی متری خاک گلدان کشت کرد. چنانچه بذرها در زمین خزانه کشت شوند عمق 5 تا 8 سانتی متری برای کشت آنها مناسب تر است.

تیمار خراش دهی: پس از خیساندن بذرها درون آب به مدت 24 ساعت، با استفاده از کاغذ سمباده یا با ایجاد شکاف روی پوسته بذر، آنها را برای کشت باید آماده کرد. اگر خراش دهی پس از تیمار پینه سرمایی مرطوب صورت گیرد قوه نامیه بذرها تا 90 درصد افزایش می یابد.

اواخر زمستان تا اوایل بهار زمان مناسبی برای کشت بذور تیمار شده جینکو است. در این روش سه تا پنج بذر تیمار شده را باید داخل گلدان های مناسب به عمق 5/1 تا 25 سانتی متر قرار داده و روی آنها را با ماسه نرم پوشاند. سپس آنها را درون شاسی سرد و در معرض نور غیر مستقیم خورشید قرار داد. با آبیاری منظم گلدان ها با روش مه پاش بذرهای تیمار شده پس از 10 تا 12روز سبز می شوند.

دانهال ها را باید به زمین اصلی منتقل کرد. برای تولید انبوه برگ به منظور مصرف در صنایع دارویی اقدام به کشت متراکم دانهال ها در زمین اصلی می شود. در این صورت توصیه می شود 25000 دانهال در هر هکتار زمین کشت شود.

تکثیر رویشی: تکثیر رویشی (غیر جنسی) جینکو را با ریشه دار کردن قلوه های سبز نیمه خشبی صورت می گیرد. تکثیر رویشی جینکو در مقایسه با تکثیر جنسی ساده تر و اقتصادی تر است. با استفاده از این روش می توان از جنسیت گیاه تکثیر شده نیز مطمئن شد. اواخر – اوایل تیرماه زمان مناسبی برای تهیه قلمه های سبز نیمه خشبی به طول 15 تا 20 سانتی متر از پایه مادری است. اگر قلمه ها از ساقه های یک ساله تهیه شوند، توصیه می شود طول قلمه ها 15 تا 30 سانتی متر باشد. به منظور تسریع در عمل ریشه زایی قلمه ها، باید آنها را با هورمون ایندول بوتیریک اسید (به میزان 50 پی پی ام) تیمار و سپس در بسترهای مخصوصی که برای این منظور تهیه شده و امکان آبیاری به صورت مه پاش را  دارد کشت کرد. قلمه ها در شرایط مناسب پس از 30 روز ریشه دار می شوند.

پیوند زدن و خوابانیدن از روش های دیگر تکثیر رویشی درخت جینکو است. همچنین در بسیاری از کشورها این گیاه را از طریق کشت بافت و سلول در آزمایشگاه تکثیر و سپس به زمین اصلی منتقل می کنند.

رشد جینکو در 5 الی 6 سال، پس از سبز شدن بذر یا انتقال قلمه به زمین اصلی کم و بیش سریع است لیکن چندین دهه زمان نیاز است تا ارتفاع درخت به 30 متر برسد.

مراقبت و نگهداری

هنگام رویش نهال هادر خزانه، آبیاری منظم آنها و همچنین افزودن مواد و عناصر غذایی مورد نیاز به خاک ضرورت دارد. در این صورت نهال هایی سالم و قوی حاصل می شود.

پس از انتقال نهال ها به زمین اصلی با تعبیه قیم های مناسبی پای هر گیاه از رشد مستقیم آنها باید مطمئن شد. درختان جوان باید چند بار هرس شوند تا تاج درخت شکل مناسب را به خود بگیرد. درختان بالغ نیازی به هرس ندارند. ابیاری منظم و به موقع نهال ها نیز پس از انتقال به زمین اصلی ضرورت دارد. هنگامی که ارتفاع گیاهان به شش متر رسید با انجام آبیاری معمولی ( با توجه به شرایط اقلیمی محل) می توان نیاز ابی درختان را تامین کرد.

ریشه های اکثر درختان جینکو با یک نوع قارچ زندگی همزیستی دارد. قارپ مذکور نقش مهمی در جذب فسفر و سایر مواد و عناصر خاک دارد. جینکو یکی از درختانی است که بیشترین مقاومت را در مقابل آفات و بیماری ها از خود نشان می دهد. به طوری که، تاکنون آفت یا بیماری خاصی روی این گیاه گزارش نشده است. نتایج یک بررسی در ژاپن نشان می دهد که از مجموع 344 گونه آت مشاهده شده روی درختان و گیاهان زینتی مناطق مورد مطالعه فقط 6 گونه از آنها روی جینکو مشاهده شده اند.

آفت های عمده جینکو متعلق به گروه پولکداران است. از مشخصات این دسته از حشات، وجود پولک هایی روی بال های آنهاست که با دست بر طرف می شوند. مهمترین آنها را فاسوس اسکرسنز، هولکوسروس ویکاریوس و ستورا پوستورناتا می باشد. اگر چه محققین معتقدند برگ های این درخت به علت دارا بودن برخی ترکیب های شیمیایی نه تنها جذابیتی برای بسیاری از آفات ندارند بلکه برای آنها می تواند سمی و مرگ آور باشندو

بعضی از محققین معتقدند وجود ماده جینکولیدآ در برگ ها عامل بازدارنده تغذیه برگ ها توسط لارو پروانه کلم است.

تحقیقات نشان می دهد عصاره های الکلی تهیه شده از ریشه درخت جینکو به خاطر وجود مادی نطیر اسید اگزالیک و اسید مالیک به شکل بارزی کرم ساقه خوار ذرت را کنترل می کند.

بیماری لکه برگی که عامل آن قارچ فیلوستیکاتا جینکو می باشد می تواند درختان را آلوده کند. گونه های پلی پوروس می تواند سبب پوسیدگی تنه، پوسیدگی ریشه و پوسیدگی قلب شوند.

برخی از نماتد ها می تواند سبب پوسیدگی ریشه شوند.

برداشت محصول

همان طور که گفته شد زمان برداشت برگ های جینکو نقش بسیار مهمی در کمیت و کیفیت مواد موثره آنها دارد. برگ ها در اواخر تابستان بیشترین مقدار ترپن ها را دارا هستند.

در حالی که در فصل پاییز (هنگامی که زرد رنگ می شوند) از بیشترین مقدار ترکیب های فلاونوئیدی برخوردارند.

برگ ها معمولا توسط کارگران و با دست چیده می شوند. در برخی از کشورها شاخه های درخت را با قیچی های بزرگی بریده سپس برگ ها را از آنها جدا می کنند. این روش برای برداشت برگ مناسب نیست زیرا سبب کاهش شدید عملکرد برگ در سال های بعد می شود.

برگ ها را پس از برداشت باید خشک کرد. چنانچه برای خشک کردن برگ ها از هوای ازاد استفاده شود با زیر و رو کردن برگ ها باید امکان خشک شدن مناسب آنها را فراهم کرد. چنانچه از خشک کن های الکتریکی استفاده شود دمای 50 تا 60 درجه سانتی گراد مناسب یوده و سبب یکسانی در خشک شده برگ ها می شود.

برگ های خشک شده جینکو جاذب الرطوبه هستند لذا باید در جای خشک، خنک و تاریک نگهداری شوند.