اقاقیا ( Robinia pseudo acacia )
این درخت بومی آمریکا است و از آن در ایران برای جنگل کاری در مناطق استیپی استفاده می شود. برای جلوگیری از فرسایش خاک، ایجاد باد شکن و در جنگل کاری های پراکنده کاربرد دارد. به خاطر خاصیت تثبیت کنندگی ازت، باعث غنی شدن خاک می شود. این درخت یک پای بوده و دارای گل های دوجنسی است. گل های خوشه ای و آویزان اقاقیا بزرگ و معطر است و در خردادماه شکفته می شود و در پاییز به میوه رسیده تبدیل می شود.
میوه، نیام بلند به ابعاد 3 – 12 سانیمتر طول و 1- 2 سانتیمتر عرض است که رنگ آن قهوه ای متمایل به قرمز بوده و به صورت چند نیام متصل به یک محور مسترک دیده می شود. میوه ها با آنکه در پاییز می رسند، ولی گاه تمام پاییز و زمستان را ( پس از خزان ) روی شاخه می مانند. حتی پس از باز شدن و پراکنده شدن بذور، غلا ف های نیام روی درخت باقی می مانند.
بذر درخت اقاقیا، تخم مرغی شکل و پهن بوده به رنگ خرمایی تیره و براق است و 5 تا 10 بذر در هر نیام وجود دارد. بذرها پس از رسیدن در تمام طول پاییز و زمستان پراکنده می شوند. قوه نامیه بذر 30 تا 100 درصد ( به طور متوسط 70 درصد ) است.
این درخت تا سن 6 – 8 سالگی شروع به تولید بذر می کند و با آنکه هرساله بذر می دهد ولی هر ده سال یکبار بذردهی آن فراوانتر است. بذرها را می توان پس از رسیدن، همراه میوه نیام جمع آوری و کمی خشک کرد. با توجه به سختی پوسته بذرها، بذرها، باید قبل از کاشت تیمار مناسب صورت بگیرد. بذرها را می توان برای مدت ها در شرایط خشک نگهداری کرد. تیمتارهای لازم شامل خیساندن بذرها در اسیدسولفوریک به مدت حداکثر یک ساعت یا قرار دادن در آب جوش با زمان های مختلف می باشد.
شایان ذکر است که علاوه برکاشت بذر، این درخت را می توان با پاجوش و ریشه جوش نیز تکثیر کرد.